Отан қорғаушы. Әдемі әрі әсерлі естілетін сөз, ә?! Отан деген ұғымның өзі қастерлі ғой. Алла адамды жаратқанда Отанымен бірге жаратып, сол Отанға кіндігінің бір ұшын байлап қояды екен ғой. Сондықтан Отан оттан да ыстық, жаннан да қадірлі болады екен.

Алла тағала: «Мен ана дүниеде оңаша отырып, өз күнәсіне өкініп жы­лаған көзді және Отанын қас қақпай күзеткен көзді шірітпей аман сақтаймын» депті. Ендеше, әр адамның перзенттік парызының ба­сында Отанына адал қызмет ету тұрады екен. Ал Отанға қызмет қылудың басында оны жаныңды беріп қорғау тұр. Бірақ Отанға атылған қорғасын оққа кеудеңді тосып, ажалға басыңды байлаумен ғана перзенттік парызың өтелмейді. Отанды да, өзін де қорғаған адам – нағыз ер. Өйткені ол – ертеңгі сол Отанды көркейтуші, гүл­дендіруші.

Ілгеріде үлкен кісілер кішкентай бала­лар­дың тындырымды ісін көргенде: – «Әй, бәрекелді! Мына бала жігіт болып, әс­керге баруға жарап қалыпты ғой», – деп арқасынан қағып, марқайтып қоюшы еді. Иә, тезірек ержетіп, әскерге баруға асы­ғып жүрген әлгі бала үлкендердің мынадай мақтау сөзінен кейін-ақ бойын түзеп, өзінің әрбір ісіне есеп бере бас­тайды. Өйткені олардың ойынша әскерге баратын бала қай жағынан да осал болуға тиісті емес. Нысана көздеп, мылтық атуға машықтанатын әскери өмірдің тәртібі те­мірдей екенін там-тұмдап болса да ере­сектерден естіп білген. Әсіресе физи­­калық тұрғыдан мықты болып өсуі керек. Сол үшін олар қол еңбегіне ерікті түрде же­гіліп, спортпен де тұрақты түрде ай­на­лыса бастайды. Әскери дайындық жат­тығуларының көбін үйінде жүріп үйреніп өседі. Кәмелет жасқа толып, әскери ко­мис­­­сариат шақырғанда шымыр денесі шиыр­­шық атып, дайын сарбаз болып ба­рады. Бойында күш-қуаты тасып тұрған боз­баланың әскери өмірге психологиялық жағынан да тез бейімделетіні белгілі. Жү­ректегі батырлық рух көп жағдайда ер жігіттің санасында өзіне деген сенімділік пай­да болғанда оянады. Сондықтан шы­ғар, өткен ғасырда әскерге барып келген аза­­маттарға көрсетілетін құрмет ерекше болды.

Ал қазір кәмелет жасқа толған бала­ларды көшеден қуып жүріп ұстап алып, әскерге алып кетіп жатыр дегенді естіп, жағамызды ұстадық. Өйткені қазіргі жас­тардың көпшілігі әскерге баруға құлықты емес. Әскери комиссариат арнайы шақыр­ту жібергенмен де дәрі­герлік тексеруден өтуге келмейді. Оның сантүрлі себебі де бар. Бір ата-аналар баласының отбасында жалғыз ұл еке­нін желеу етсе, енді бірі ба­ласының денсаулығында кінәрат барын алға тартады.

Ең басты себеп, әрине ата-ана­лар соңғы уақытта әскери тәртіптің мүл­дем босаңсып кеткенін, соның салдары­нан әскери міндетін өтеп жүрген сарбаз­дардың жұмбақ жағдайдағы өлімі көбейіп кеткенінен қорқып, балаларын Қа­зақ­стан Республикасының қарулы күштері қатарында әскери қызметін өтеуге қар­сы екендерін ашық айтып та келеді. Иә, расында соңғы кезде өрімдей жі­гіт­­тердің әскери борышын атқаруға ауы­лынан өз аяғымен аттанып, де­несі темір табытпен оралып жатқан қай­ғылы оқиғалар көбейіп кетті. Әрине ол жағдайлардың барлығы Ішкі істер Ми­нис­трлігінің назарында тұр және жан-жақты зерттеліп жатыр деген сенімдеміз. Десе де бейбіт күнде оқ тимей ажал құ­шып жатқан сарбаздар өлімінің жиілеп келе жатқаны кімді де болса ойлан­дырады. Ата-ананың да қорқатыны сол. Әрине әрбір бала ер жетіп, Қазақстан Республикасының азаматы деген атқа ие болғаннан бастап, ол әскерге барып, те­мірдей тәртіпке бағына жүріп, бұйрық орын­дап, бар жағынан шыңдалуға мін­детті. Бірақ тағы да айтайық, жас сарбаз тәртіпсіздіктің құрбаны болуы үшін емес, Отан қорғайтын жауынгер атану үшін барады әскерге.

Жоғарыда айттық қой, бұрын әскерге барып-келу әр азаматқа үлкен мәртебе, абырой еді. Бүкіл ауыл болып құрметпен қимай шығарып салып, қошеметпен са­ғынып күтіп алатын. Әскерден оралған жігіт те көп ішінде кеудесін тік ұстап, маң­­ғазданып отырушы еді. Тіпті ауыл­да жүр­генде бұзықтау, ожарлау болған кейбір жігітті әскердегі екі жыл бірден есейтіп, салмақты, салауатты етіп жі­бе­ретін. Құрбы-құрдастарының ара­­сында отырып, әскери өмірдің өз қиындықтары мен қызықтарын айта­ды. Сосын бірі жұлдызшасы бар сәнді шәпкесін, бірі жұлдызшасы бар тоғасы жалтыраған жалпақ қайыс белбеуін, бірі төсбелгілерін алуға келген өзінен кейінгі інілеріне әскерге барып Отанға қызмет ету, күні-түні шекараны дұшпаннан қорғау нағыз жүректі жігіттің ғана қолынан келетін іс екенін айтып, түсіндіріп, Отан деген қастерлі ұғымды олардың саналарына кішкентайынан сіңіре беретін.

Ел шетіне жау тисе, қолына қару алып, ел басына күн туса, арғымаққа ер салған қаһарман ұлттың ұрпағы ұсақталуы мүмкін бе? Мүмкін емес! Ендеше, бізге сол айта беретін ұлттық идеологияны қалыптастыру керек. Ұлттың рухы оян­бай, Отан деген ұғымның қадірі де, қасиеті де болмайды. Отанын тек рухты жауынгерлер ғана қорғай алады.

Бүгінде 7 мамыр – Отан қорғаушылар күні мерекесінің маңызы тек орталық алаңдарда өтетін кішігірім әс­кери шерулер мен патриоттық әндер шыр­қалатын сазды-әуенді шаралармен ғана шектеліп жүр. Енді үстеріне әскери форма киіп, сол шерулерге қатысып жүр­ген мектеп оқушылары Отан деген сөздің тереңіне бойлау керек. Ал ол үшін оларға берілетін патриоттық тәрбиені әлі де күшейтуге тиіспіз. Мектеп оқушылары, соның ішінде ер балалар Отанын өз әке-шешесін танығандай танығанда, өз әке-шешесіндей көріп құрметтегенде ғана әскерге өз еркімен сұранып барып, ел ба­сына күн туғанда етігімен су кешіп, Отанын қорғайтын есіл ерлер шығады. Күннің астын күркіреткен Күлтегін бабамыздың өр рухының жаңғырығы бүгінгі ұрпағына жет­пеуі мүмкін емес.