Жылда көркейту-көгалдандыру жұ­мыс­тары аудан бойынша жаппай жүргізіледі. Әсіресе көктем айларында кент ішіндегі көше бойларына көптеп көшеттер отырғызылады. Аяқсу келеді, еңбекпен жүріп көктетеміз. Көбі тамыр байлап, өркен жаяды. Тек бой алып кеткенше күтіп-баптасаң болғаны. Ал жас шыбыққа күтім жасау орасан ең­бекті, маңдай тердің төгілуін қажет етеді. Тал-терек өссе өзіңе сая болады, жай­қалып тұрған сол саялы ағаштардың көлеңкесінде өзіңнен кейінгі бірнеше ұрпағың өсіп жетіледі.

Бірақ кент тұрғындарының көбін осы мәселе ойландырмайтын секілді. Олай дейтініміз, қолға ұстап отырған ма­лын сыртқа, жайылымдық жерге шы­ғармай, кент ішіне жаятындар бар. Мына суреттегідей көрініске күнде куә болып жүрміз. Егесіз жүрген қой-ешкі секілді уақ малдар көшедегі талдың қабығын қырнап, жас өскін көшеттерді жалаңаштаса, келе-келесімен жүретін ұзын мойын түйелер бой алып кеткен тал-теректердің жапырағын жеп, бұ­тағын сындырып тып-типыл етті. Қа­зір­де көшелердегі кейбір ағаштың қурап қалуы күтімсіздігінен емес, осындай егесіз жүрген малдардың тісі тигеннен.

Төрт түлік – халқымыздың ежел­ден тіршілік көзі. Қазірде кент тұрғын­дарының көбі мүмкіндігінше қолға мал ұстап отыр. Бұл құптарлық жай. Алайда малды өнімі қажет кезде ғана қораңа қамап ұстап, қалған уақыттарда көшеге айдап жіберу төрт түлікті кие тұтып, одан береке табуға ниеттенген адамның ісі емес. Егесіз жүрген малдың дауы да көп. Көршінің ауласына кіріп, бақшасын көтеріп кетсе де, орталық алаңдағы гүлзар мен көшедегі талдарды отап кетсе де, ақыр соңында із-түссіз жоғалып кетсе де иесімен қоса өзге де жұртты сабылтып әуреге салады.

Айтпағымыз: кент – біздің ортақ үйіміз. Барлығымыз да осы жердің суын ішіп, ауасын бірге жұтып отырмыз. Сондықтан өзіміз өмір сүріп отырған ортамыз бүлінсе, одан біріміз ғана зар­дап шекпейміз, оның салдарын бар­лығымыз тартамыз. Көшеде өсіп тұрған ағаштың бір бұтағындағы бір тал жапырақтың өзі бір мезетте қан­шама зиянды көмірқышқыл газын жұтып, қаншама оттегі бөлетінін ес­керсек, біздің денсаулығымыз үшін қыз­мет көрсетіп тұрған әрбір тал-те­рек­ті аялауымыз керек. Өйткені кен­тіміз жасыл желегінен айырылып, тал-теректер жалаңаштанса, тек сәу­леті мен сәні кетіп қана қоймайды, эко­ло­гиялық тепе-теңдік бұзылып, тұр­ғындардың өміріне, денсаулығына ай­тарлықтай қатер төндіреді. Ендеше өзіміз сүтін ішіп, етін азық қылып отыр­ған малымызға иелік жасайық, ағайын!